संदिप खरे.....हे भलते अवघड असते

हे भलते अवघड असते..हे भलते अवघड असते...
कुणी प्रचंड आवडणारे...ते दुर दुर जाताना...
डोळ्यांच्या देखत आणि नाहीसे लांब होताना...
डोळ्यात अडवूण पाणी..हुंद्का रोखुनी कंठी...
तुम्ही केवीलवाणे हसता आणि तुम्हास नियती हसते...

तरी असतो पकडायाचा..हातात रुमाल गुलाबी..
वा-यावर फडकवताना..पायची चालती गाडी..

ती खिडकीतून बघणारी आणि स्वतः मध्ये रमलेली ...
गजरा माळावा इतके ..ती सहज 'अलवीदा' म्हणते ....

तुम्ही म्हणता मनास आता, हा तोडायाचा सेतू..
इतक्यात म्हणे ती - माझ्या कधी गावा येशील का तू ?
ती सहजच म्हणूनी जाते..मग सहजच हळवी होते..
गज-यातील दोन कळ्या अन हलकेच ओंजळीत देते..

कळते की गेली वेळ..ना आता सुट्णे गाठ..
आपल्याच मनातील स्वप्ने..घेऊन मिटावी मुठ..
ही मुठ उघडण्या पूर्वी..चल निघुया पाऊल म्हणते...
पण पाऊल निघण्यापूर्वी..गाडीच अचानक निघते..

परतीच्या वाटेवरती गुदमरुन जड पायांनी ..
ओठावर शीळ दीवाणी...बेफिकीर पण थरथरती..
पण क्षण क्षण .. वाढत असते..अंतर हे तुमच्या मधले..
मित्रांशी हसतांनाही...हे दु:ख चरचरत असते..

हे भलते अवघड असते..हे भलते अवघड...