माझी न घाई कांहिही, जाणून आहे अंतरी,
लागेल जन्मावें पुन्हां नेण्या तुला मझ्या घरी.
तूं झुंजुमुंजू हासशी, जाईजुईचें लाजशी;
मी वेंधळा मग सांडतॉ थोडा चहा बाहीवरी.
तूं बोलतां साधेसुधें सुचवुन जाशी केवढें,
मी बोलतो वाचाळसा अन् पंडीती कांहीतरी.
होशी फुलासह फूल तूं अन् चांदण्यासह चांदणे,
- तें पाहणें, इतकेंच मी बघ मानलें माझ्या करीं.
म्हणतेस तूं, ” मज आवडे रांगडा सीधेपणा!”
विश्वास मी ठेवूं कसा या हुन्नरी शब्दावरीं.
लिहिती बटा भालावरी ऊर्दु लिपींतिल अक्षरें;
हा जन्म माझा संपला ती वाचताना शायरी.
- विंदा करंदीकर
No comments:
Post a Comment